Mariëlle geeft gratis kleding, eten en producten weg: 'Ik heb een groot hart'

Als verslaggever kom je opvallende dingen tegen en wil je daar meer van weten. Dat overkwam verslaggever Pim Markering donderdag toen hij op pad was voor het radioprogramma Menno in de Middag.

Pim zag namelijk de kledingrekken voor het huis in de Dorpsstraat in Krimpen aan de Lek. Hij belde aan, Mariëlle deed open en legde uit wat al die spullen voor haar huis deden.

'In november 2022 ben ik begonnen met die weggeefkast', vertelt ze. 'Daar gooide we wat voedingsmiddelen in en wat verzorgingsproducten, voor mensen die het minder hebben. Die mochten dan drie artikelen per keer uit de kast halen.'

Maar het ging hard. Zo hard dat het niet bij te houden was. 'Ik zette het erin en met vijf minuten was het eruit. Dat ging echt ontzettend snel.' Wie de spullen meenam, weet Mariëlle niet. Er hangen geen camera's. 'Mensen vinden het lastig en schamen zich, dus we laten het gewoon discreet.'

Maar omdat het zo hard ging, was het ook lastig de kast te blijven vullen. 'Je moet toch ergens je spullen vandaan halen. Toen ben ik Facebook opgestart, Instagram opgestart, heb ik hulp gevraagd uit de buurt.'

Mariëlle raakte ook in gesprek met mensen die onder de armoedegrens leven. Al gauw bleek dat er behoefte was aan meer dan voedsel alleen. 'De mensen zeiden: we hebben honger en verzorgingsproducten zijn lastig aan te komen, alles is zo duur, maar kleding en schoenen zijn ook duur.'

Dat de nood hoog was en is, blijkt wel uit de vele mensen die langskomen. Eerst waren het vooral mensen uit het dorp, maar nu komen er mensen uit de hele streek, tot aan Kinderdijk en Alblasserdam toe. Zelfs hulpinstanties tippen mensen dat er bij Mariëlle altijd spullen zijn. 'Ik screen geen mensen, zoals een voedselbank. Daar moeten mensen met de billen bloot.'

Bij Mariëlle kan je altijd terecht, is het idee. Mariëlle zorgt dat de kast op vaste momenten wordt gevuld. Soms komen mensen bij een lege kast. 'Ik heb maar één regel: de pleegkinderen gaan voor. Dus soms ben ik te druk, maar dan bellen ze aan. Dat durven de meesten inmiddels wel.' Dan krijgen ze in ieder geval wat voor die dag mee.

Mariëlle en haar man zorgen daarnaast voor drie pleegkinderen. 'Ik heb een groot hart en veel liefde om te geven', legt ze uit. Soms blijven de kinderen een jaar, soms langer. Maar het streven is altijd hetzelfde.

'Het doel is om de kinderen uiteindelijk terug naar hun ouders te laten gaan. Als jeugdzorg akkoord is', zegt Mariëlle gedecideerd. 'Want dat is toch wat alle kinderen willen: terug naar huis. Hoe slecht het daar ook is.'

Als verslaggever Pim aangeeft dat dit alles bij elkaar wel heel bijzonder is, stribbelt Mariëlle een beetje tegen. 'Mijn man en ik zijn doeners', is de uitleg. Maar ga er maar aanstaan: steeds maar weer genoeg voedsel, kleding en andere dingen vinden om weg te geven. Voor Mariëlle is het de normaalste zaak van de wereld.